Tijdens mijn sabbatical als vrijwilliger voor de Bambino Foundation in Malawi maakte ik een mooie ontwikkeling mee. De Foundation is vanwege een gebrek aan leraren opgericht om pre-primary teachers in korte tijd op te leiden. Ondanks dat het al enige jaren succesvol verloopt en er ieder jaar 5 nieuwe schooltjes bijkomen, is men toch iedere keer gefrustreerd over het hoge uitvalpercentage van eenmaal opgeleide leerkrachten. En dan moeten er weer extra mensen worden opgeleid, een soort vicieuze cirkel.
Discussiërend met de directeur van de Foundation kwam ik er achter dat men misschien wel te smal binnen één doelstelling opereert, want het is misschien wel een teken van ontwikkeling als leerkrachten met een goede basis en wat ervaring na enige tijd iets anders gaan doen en dus een volgende stap in hun carrière maken. Vaak blijft men in hetzelfde dorpje wonen en komt die ontwikkeling ook dat dorp ten goede.
Zo kwamen we er op dat we beter kunnen kijken naar community development dan sec naar education. Natuurlijk komen er dan veel meer zaken bij kijken, zoals goede voeding, gezondheid, eigenaarschap, samenwerking, welzijn etc. Het interessante is dat dat toch al regelmatig issues waren die voorbij kwamen. Echter, vanuit de Foundation zag men dat niet als hun verantwoordelijkheid en konden ze er maar moeilijk mee uit de voeten. Met dit nieuwe inzicht kunnen we veel meer vanuit een gemeenschappelijke opgave denken waarbinnen de verschillende betrokkenen hun doelstelling kunnen realiseren en waar vanuit de samenhang een elkaar versterkende ontwikkeling kan plaatsvinden. Dat is opgaven gestuurd werken in optima forma!